Vroeger en nu

Binnen enkele dagen bereik ik de leeftijd van 62 jaar. De afgelopen jaren heb ik me beziggehouden met mensen. Voornamelijk mensen die een GGZ-diagnose ADHD en/of Autisme hebben gekregen en hierdoor in hun leven keihard op hun gezicht zijn gevallen. Ooit verzamelde ik namens een belangenvereniging de ervaringen van de mensen in de doelgroep van voor en na de diagnose(s). “Hoe was je leven toen je nog van niks wist en dacht dat het normaal was dat het zo’n enorme dagelijkse puinhoop bij jou was? En hoe het was toen je ging beseffen wat voor een enorm griezelige man je was, iemand waar je nu een eind voor omloopt? ”. De ruim 350 verhalen waren vrijwel allemaal hartverscheurend, dramatisch en hadden een diepe indruk achtergelaten bij mij en de redactrice.

Toen was ik vooral bezig met het behartigen van de belangen van de mensen uit mijn doelgroep. Ik lobbyde bij instanties en bedrijven voor meer begrip, gaf tekst en uitleg aan beide “kanten”. Ik noemde me een Gids.

Blijf jezelf verwonderen. Ik doe het ook

Maar ik groeide ook door. Persoonlijk, met inzicht in mijn en andermans leven. Professioneel, door het verkrijgen van inzicht in de politieke en juridische processen. Moeilijke woorden voor; “Ik kreeg door hoe de vork nooit in de steel zou passen.”

Je kunt alleen maar goed ten strijde gaan als je ook goed voorbereid bent. En ik kwam op een niveau dat ik zo goed voorbereid was, dat ik dat ook bij anderen kon bewerkstelligen. Advies en voorlichting geven is nog steeds iets wat ik vrijwel automatisch doe. Maar ik begon af te haken als ik voor de 3^e maal weer hetzelfde advies en voorlichting gaf aan een en dezelfde persoon. Ik besloot mijn ondertussen verkregen kennis van coaching toe te gaan passen. Bij de betreffende persoon, maar ook bij mezelf.

Dat werk, advies, voorlichting en coaching dacht ik in de eerste instantie nog als goed willende vrijwilliger te kunnen doen. Dat bleek niet zo te zijn, omdat er goed betaalde instanties gretig gebruik van maakten. Ik loste de problemen op voor anderen, die in feite verantwoordelijk waren, er goed voor betaald werden en er net zulke goede sier mee maakten. Dus klopte ik eerst aan bij die instanties en instellingen voor een bescheiden onkostenvergoeding. Verschillende politieke inzichten binnen één gemeente vormden nog een uitdaging op zich, maar ik was ondertussen redelijk gepokt en gemazeld.  Dat is nog steeds zo, ware het niet dat met name de overheidsinstanties er bij de allereerste lockdown van de Corona compleet op slot gingen. Dus zelfs geen minimale vergoeding meer voor het werk wat ik, ondertussen met anderen, deed.

Ik vroeg me altijd af waarom niet iemand daar iets aan deed, toen realiseerde ik me dat ik iemand was

In het absolute duister is zelfs het kleinste vlammetje verblindend en kan voor steeds meer licht zorgen. Samen met mijn partner kon ik een lang gekoesterde professionalisering uit gaan voeren. De succesvolle werkzaamheden die we tot dan toe pro bono deden bleken een commercieel dienstenpakket te vormen. Er kwam een bedrijfsplan, financiersaanvraag, kortom een professionalisering slag. De financiering werd gehonoreerd, er konden bescheiden en broodnodige investeringen gedaan worden. Een marketingplan zelfs, uitgevoerd door een professioneel bedrijf.       

Ik opende er al mee, binnen enkele dagen bereik ik de leeftijd van 62 jaar. De afgelopen jaren heb ik me beziggehouden met mensen. Maar steeds vaker merk ik dat ik me ook steeds minder met mijzelf heb beziggehouden. Nog nauwelijks bekomen van een bijna fatale Corona aanval, heb ik mezelf geblesseerd toen ik wat sneller wou lopen met een boodschappenkarretje.

Soms lijkt het leven ondragelijk tragisch

Wat er niet is veranderd aan mij voor en na mijn diagnose, mijn transformatie van cliënt tot coach, is het simpele feit dat ik bij alles nog steeds een sterveling, een mens ben. Een mens waar ik mezelf heel gauw mee bezig moet gaan houden. En ik ga heel even terug in de tijd om uit te vogelen hoe ik dat nou precies ga doen.

Ambitieuze thuis overpeinzingen

Wie denkt er nu, op dit moment, een half jaar vooruit? Niet met een bepaalde reden, nee, zomaar uit het niets. Ik niet, tenminste niet bewust. Ja, terwijl ik dit schrijf wel natuurlijk.

Want, het kan, na vijf maanden stilzwijgen en formulieren invullen, zomaar zo zijn dat ik over zes maanden pas mijn scootmobiel via de WMO krijg (!).Want van de komende zes maanden zijn de eerste vier “vakantie” maanden. Vroege en late zomervakanties. Perioden dat er op, met name ambtelijke, kantoren sleutelfiguren “op vakantie” zijn en besluiten dus niet genomen kunnen worden.

En in mijn geval zijn er wel drie kantoorafdelingen verantwoordelijk voor het beschikbaar stellen van een scootmobiel. Dus kijk ik met een pijnlijk en depressief hart uit naar de komende zes maanden.

Kijk ik zes maanden terug, dan zie ik mezelf als een zeer druk baasje, alle zeilen bijzettend om een dreigend faillissement zo pijnloos mogelijk zien door te komen. Alle dreigingen kregen de aandacht, behalve die van “dat het in één keer helemaal over zou zijn”. Van de kans om de schade zelfs een klein beetje te verzachten, naar helemaal niks.

Geen zeggenschap over je zakelijke bezigheden, geen zeggenschap over je eenmanszaak van meer dan 10 jaar oud, geen zeggenschap over je PC, je netwerk, je klanten, je werkplek. Elk privé ingebracht item, plant, kalender, niets was meer van mij. Wat niets aan contant geld opleverde, werd in principe zo de afvalbak gedonderd. Als ik daar een half jaar geleden ook maar één seconde aan had gedacht, dan was dat veel. Ondenkbaar, maar zo realistisch als het maar kan.

Maar er gebeurt natuurlijk meer in de komende zes maanden. Maar wat precies weet ik niet en boeit me ook niet zo heel veel. Het stemt me niet bepaald vrolijk, maar ik heb er ook maar zeer beperkt invloed op. Ik hoop dat bijvoorbeeld Putin na een fatale ziekte een snelle dood sterft en een normaal persoon de macht grijpt. Ook zag ik graag Rutte opstappen en dat dan de vervroegde verkiezingen een einde inluidt van het 12 jaar durende rampen beleid van het rechts-liberale flut kabinet. En zo kan ik nog wel een uurtje doorgaan.

Persoonlijk heb ik niet al teveel ambities. Dat klinkt niet vrolijk, maar let wel, de ambities die ik heb, zijn best hoog gegrepen. Zoveel mogelijk revalideren, de controle over de linkerkant van mijn lichaam weer terugwinnen. Denk aan specifieke training om met mijn linkerhand weer de richtingaanwijzer van een auto te kunnen besturen. Collega NAH-ers hadden de oplossing, namelijk een BMW aan te schaffen, want volgens deze vrolijkerds geven bestuurders van een BMW nimmer richting aan. Ik denk dat de wijze mensen bij het CBR deze humor niet kunnen waarderen.

Opel Rocks-e

Nu hebben mijn fysiotherapeut en ik iets bekokstoofd dat een dure aanpassing en specifieke exameneis zal schelen, als ik straks met mijn linkerhand weer richting kan aangeven. Waarin, dat is nog een dingetje om over na te denken, de komende zes maanden. En zo kom je vanzelf weer aan redelijk ambitieus lijstje om aan te werken en denken, de komende zes maanden. Terwijl ik smacht naar het bollen op mijn scootmobiel.

“Dodelijk vermoeiend”

Dodelijk vermoeiend wil ik nou niet gelijk zeggen, maar mijn vader benoemde het vroeger zeer on-academisch dat hij er “stront-hemel-sch**t-ziek” van werd. En die woorden spelen me vanaf gisteren door mijn hoofd. Lees en huiver.

In de tweede maand van het jaar, trek ik bij al onze (UWV) klanten weer even aan de bel. Vanaf begin december hebben de diverse trajecten bijna stil gelegen, eindejaarsdrukte en vakantiedagen die opgenomen moesten worden, zorgden voor een moment van rust. Eén van de klanten die ik sinds november 2021 niet meer had gesproken, zag ik met een relatief asgrauw gezicht op ons kantoor verschijnen. Hij heeft bij ons een Werkfit traject en is net klaar met een cursus “Participeren Doe je Zelf”. De meeste van onze Werkfit klanten zijn de feestdagen, met betrekking tot hun traject, in betrekkelijke rust doorgekomen.

Let wel, als coach ben ik niet soft en ik zet mijn klanten graag keihard aan het werk in hun hoofd. Ook de genoemde cursus vraagt veel van onze klanten. Participeren naar de maatschappij is hard maar zeer veelbelovend werk. Het is de gewoonte dat er in de tijd van het traject, variërend van zes tot achttien maanden, zoveel gefocust wordt op die participatie. Naar betaald werk, vrijwilligerswerk, een voortgezet GGz traject of een studie, er moeten vervolgstappen gepland worden. Ik zeg wel eens gekscherend dat er dan zelfs even geen tijd is om te gaan daten of te gaan verhuizen.

Maar nu komt de kern van het verhaal. Mijn klant moest helaas wel verhuizen. Begin verleden jaar werd zijn moeder opgenomen in een verzorgingshuis. Samen met zijn broer en zus heeft hij daarvoor alles geregeld. Maar, geheel terecht, moest de klant wel uit de (te) grote eengezinswoning verhuizen. Hij ging daarmee akkoord, zeker omdat de woningcorporatie hem wees op de Verhuispremie die de gemeente had voorzien in dit soort zaken.

Dan gaat de klant de aanvraagprocedure in om die premie te gaan verzilveren. En gaat de gemeente aan het werk… met een beslissingstermijn van zes weken, die na acht weekjes afgewezen wordt, waarna een bezwaartermijn in werking komt van “slechts” twaalf weken.

De klant heeft nu een betalingsachterstand van twee maanden aan huur, is aangemeld voor Schuldhulpverlening en is gemiddeld twee dagen per week bezig met het in drie e-mails en twee enveloppen (opnieuw) aanleveren van de gevraagde documenten. Met een diagnose ASS en de daarmee komende overprikkeling kunnen we van die klant absoluut geen focus op het Werkfit meer verwachten. De gemeente is in deze nou niet bepaald pro-actief en de schulden van de klant lopen gestaag op. We hebben hem erop gewezen dat hij bij het regelen van alles hulp kan vragen bij een gespecialiseerde coach, waarvoor hij een WMO aanvraag kan doen bij… de gemeente.

In gedachte hoorde ik de klant denken dat hij “stront-hemel-sch**t-ziek” van werd van die gemeente. En ik word er “stront-hemel-sch**t-ziek” van dat we in plaats van talentontwikkeling, misschien met een uitprobeer-stage kunnen peilen waar de kansen van (her)participatie, in conclaaf moeten met een balie van de gemeente die in haar, bijna goddelijke, wijsheid een veel geprezen stokpaardje van een wethouder tot vervelens toe weet te traineren. De bijna € 3000 die de klant aan het inrichten van nieuwe woning heeft moeten besteden, had hij niet in een oude sok liggen. Ook heeft hij zijn voormalige ouderlijk huis niet uit luxe verlaten. En ja, welke begin twintiger, voorheen bij ouders inwonend, heeft een koelkast, gasfornuis en wasmachine? Of een laminaatvloer? Dus waar de beslissing vandaan komt om de gefortuneerde werkzoekende uitkeringsgerechtigde zijn verhuispremie te ontzeggen, is mij vreemd.

Maar waar ik echt “stront-hemel-sch**t-ziek” van word, is dat je dat in een termijn van 18 (achttien) weken moet uitsmeren. Waarom die klant ondertussen een huurschuld op moet bouwen? Dat hij met lede ogen zijn persoonlijke ontwikkeling tot stilstand ziet komen? Zit er iemand bij de gemeente juichend de rekening van verhuispremies te bewaken? Is het nemen van een beslissing nou echt zo moeilijk? Of je geeft die € 2700 of je houdt het lekker in je zak, slome klerk. Maar laat het wel weten, want dan kan die man hetzij zandbanken beroven of valse Bitcoins gaan drukken. Want in geen velden of wegen heeft hij er in begin 2022 om gevraagd tegen een huur en andere schuld aan te lopen.

En ik heb er niet om gevraagd om een halfjaar (26 weken) voor “Jan van Z.” aan iemand te sleutelen, progressie te zien en dan om zoiets als een “lullige” € 2700 de man weer helemaal terug bij af te zien.

Ondergetekende en misschien de opdrachtgever (werkcoach UWV) worden er “stront-hemel-sch**t-ziek” van. En ik hou mezelf in, maar nog even en ik grijp mijn telefoon en vertel dat aan de 1e beste ambtenaar van de gemeente. Premie voor het vrijwillig verhuizen? Een natte sigaar uit eigen doos.

We zijn weer aan het werk.

Op maandag 4 januari ging een groot deel van Nederland, thuis of op kantoor, weer aan het werk. Sommigen niet, omdat de Covid-19 crisis hun baan of zelfs bedrijf heeft gekost. Anderen zijn ziek geworden door besmetting en zijn aan hun herstel bezig, wat ik dus ook werk noem.

Heel veel jongeren willen maar kunnen niet aan het werk, naar school of op stage. Er komt dus een groot probleem aan, waar we met zijn allen mee aan het werk moeten. Jongeren, onderwijsinstellingen, werkgevers, overheden en burgers. En ik kijk reikhalzend uit naar de diverse partijprogramma’s van de vele politieke partijen. Wat gaan zij aan de problemen van de Corona Jeugd doen?

Sommige van die problemen zijn niet bepaald nieuw en worden als we niet uitkijken onder een vergrootglas gelegd door de diverse partijen. Daarom heb ik zomaar een paar punten opgesteld die in mijn bescheiden mening kunnen bijdragen aan het versneld oplossen van de werkgelegenheidsproblemen van onze Corona Jeugd, die ik als onze toekomst beschouw.

Hier komen mijn punten:

1. Er wordt alleen nog maar anoniem gesolliciteerd. Dus in de eerste en tweede fase wordt geselecteerd op de overeenkomst van opleidingsniveau en leeftijd. Is het voor de functie noodzakelijk, dan kan er ook naar fysieke geschiktheid geoordeeld worden. Denk hierbij aan zware lichamelijke beroepen. Pas in de derde fase komt er, nog steeds, een (zo goed als het kan) persoonlijk gesprek. Als er dan een match volgt, dan pas vervalt de anonimiteit. Doel van deze werkwijze is dat de (jonge) sollicitant niet op voorhand wordt afgewezen op naam en afkomst, maar de nadruk komt op diens doelgerichte specificaties. Van deze regel zullen niet alleen jonge Nederlanders profiteren, maar heel solliciterend Nederland.
2. Werkgevers die zijn aangesloten bij een branchevereniging moeten verplicht aan scholing in hun branche gaan werken. Dit begint met het verplicht aannemen van een zeker percentage stagiaires en een vakkundige begeleiding hiervan. De overheid moet de werkgevers hier tegemoetkomen door onderwijsinstellingen te verplichten de stagiaires hierbij te begeleiden. Leidt dit tot afspraken tussen de brancheorganisaties en de onderwijsinstelling, dan moet de overheid dit monitoren en zeker niet tegenwerken. De BOVAG die opleidingen autotechniek ondersteunt is geen verkeerd idee.
3. Vacatureadvertenties moeten aan een zekere realiteit voldoen. Een junior boekhouder van 18 kan onmogelijk 2 tot 4 jaar ervaring hebben. En mensen van die leeftijd solliciteren meestal op fulltime banen, dus de frase ” geen 9 tot 5 mentaliteit ” verdwijnt. Ook moet er toezicht komen op de gevraagde hoogte van de opleiding. Een HBO kandidaat die als heftruckchauffeur aan het werk moet is verre van realistisch.
4. Of de politiek gaat ermee aan de slag of de werkgevers gaan het betalen en doorberekenen, maar de jongeren gaan niet meer zelf de studiefinanciering terug betalen. Ze zijn een studie begonnen om een beroep te kiezen waarmee zij zichzelf, maar ook de maatschappij een dienst bewijzen. In de huidige situatie moet een ,minimaal, HBO student de eerste jaren met zijn salaris de studieschuld afbetalen. Welke motivatie geven wij, volwassen Nederlanders hiermee af? Dus moet de politiek de huidige vorm van studiefinanciering, en vooral de betaling, op de schop gooien.
5. Jongeren tot 18 jaar krijgen gratis OV. Dit geldt ook voor studenten vanaf 18 jaar die op een erkende universiteit studeren. De overheid gaat deze OV kaarten aan de OV bedrijven vergoeden, zodat deze geen schade lijden. De kaart blijft noodzakelijk om identificatie te waarborgen bij misdragingen en hierop te kunnen handhaven.

Ik zal best een heleboel zaken vergeten zijn, gebagatelliseerd hebben of wel heel rücksichtslos te werk zijn gegaan, maar het is wel een begin. Heb je zelf constructief kritiek, aanvullingen of wil je alle of sommige punten meenemen, doen. Reageer, denk mee en geef kritiek. Mijn motivatie is dat we als volwassen Nederland het roer om moeten gooien wat betreft de Corona Jeugd. Daarmee bewijzen wij hen, maar ook onszelf een grote dienst. Jongeren zijn en blijven de toekomst van ons allemaal.

Nu is het goede moment voor een VOC mentaliteit.

Het is nu inderdaad het moment om iets aan ons scheve beeld van onze vaderlandse geschiedenis te doen. Dat is geen zaak en taak voor politiek, voor etnische groeperingen, mannen, vrouwen, adel en arbeider, nee, gewoon van elke Nederlander.

Erken de fouten, wetende dat het tijdsbeeld van toen dingen normaal vond die nu ondenkbaar zijn. Normbesef en waarheidsvinding is met de mens mee geëvolueerd. Het besturen van een land door middel van invoering van het democratische stelsel, stemrecht voor alle burgers van 18 jaar en ouder, een aantal (afkalvende) sociale zekerheden. Dat is vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw geëvolueerd, meegegroeid met de mens. En we zijn vergeten dat de industrie die dit allemaal mogelijk maakte, het koloniseren van vreemde doch vruchtbare gronden in andere landen, toen normaal werd gevonden. Maar dat is later, in de jaren 40 tot 80 van de vorige eeuw en de oprichting van een volkerenorganisatie, onwettig geworden. De Falkland oorlog, de twee Golfoorlogen, de Israëlische, Syrische, Saudische, Libanese, Turkse, Ugandese, Russische enz. enz. bezettingen zijn allemaal overtredingen van wetten die wij, Nederlanders, samen met miljoenen anderen wereldburgers hebben opgesteld. Dus weten we wat nu goed en fout is. En wat toen in de middeleeuwen goed en fout was.

Erken dat feit, erken het leed wat er onlosmakelijk aan verbonden is. Weet wat je zegt als je te tegen iemand zegt dat hij of zij “hier niet hoort”. We, de autochtone Nederlanders, hebben “ze” zelf hierheen gehaald. We hebben de Franse Hugenoten, Duitse en Engelse Christenen, Portugese en Franse Joden hier asiel gegeven. In bloeiende economische tijden werden Italiaanse, Spaanse, Franse, Belgische en Engelse arbeiders hier heen gehaald. Toen in hun eigen land de economische voortgang kwam, zijn velen teruggegaan. En in plaats van hen kwamen Turkse, Marokkaanse, Tunesische arbeidskrachten in de plaats. En van de Zuid Europese tot aan de Noord Afrikaanse arbeiders, we hebben ze allemaal als snot behandeld. Nooit echt erkend dat het mensen waren met eigen cultuur, geloof en gewoonten. En nu zijn we ondankbaar, vinden we dat “ze” eigenlijk maar weer terug moeten. Het zijn Nederlanders geworden, die ook als zodanig beloond moeten worden en dat is lastig. Dus halen we de arbeidskrachten uit Oost Europa. En ook zij moeten niet te veel noten op hun zang hebben, want anders prijzen zij zich uit de markt.

Een Indische man en de kinderen van zijn baas.

Van een compleet eilandengroep tot een hele bevolkingsgroep, we hebben het met onze VOC mentaliteit gewoon eigen gemaakt. In de middeleeuwen was het gewoon, net als andermans vrouw afpakken en je behoefte doen op straat. Nu weten we wat daar de gevolgen van zijn. Een volkomen stuurloos land, waar een drugsbaron regeert. De idyllische eilandengroep heeft van arremoede een geloof omarmd die in haar werelddeel totaal onbekend is, maar de haat voor alles wat Westers is deelt.

Topografisch kan er niet veel meer vergoed worden. Antropologisch wel. Erken je foute denkbeelden, maak de balans van winst en verlies en deel de uitkomst. Accepteer de verwarring bij de één en respecteer de pijn. Nederlanders hebben meer dan 100 jaar in verwarring kunnen leven, hebben tijd gehad om objectief naar het verleden te kijken. Nu is het de taak om met respect en aandacht naar de pijn van de ander te kijken.

‘ De dag dat we gaan zwijgen over dingen die er echt toe doen, is het begin van het einde van ons leven ‘ Martin Luther King.

Dat laatste gaat niet als je etnisch profileert, een ander blijft minachten, je welvaart niet deelt, de resultaten van gezamenlijke arbeid niet erkend. Het werkt niet om een ras van mensen te verzinnen en die als superieur te bestempelen. Je slaat de plank mis door een bepaalde bevolkingsgroep alleen maar als overbodig en crimineel weg te zetten. En het weigeren van een veilig thuis en huis voor slachtoffers van je eigen falende politieke houding tegenover oorlogszuchtige heersers is destructief. Het is ronduit misdadig als je je medemens economisch onderdrukt, misbruikt en voor eigen belang slachtoffert.

Als je van oubollige volksfeesten en groeiende economische ongelijkheid uitgaat is het in feite makkelijk. Erken dat het fout is gegaan. Wees eerlijk en zeg dat hoe het nu gaat, nooit goed kan aflopen. Vraag aan iedere Nederlander of hij of zij, samen met jou een beter Nederland kan opbouwen. Wees gelijk aan de ander. In mijn ogen is een welgemeend excuus en afspraken hoe het vanaf nu ander moet gaan al een hele grote stap voorwaarts.

Integratie is geen modeverschijnsel van de laatste tijd.

Nu is het juiste moment om geschiedenis te schrijven. We hoeven niet met wrakke zeilschepen maandenlang op zee naar land te zoeken om daar de boel te plunderen. We hoeven geen complete bevolkingsgroepen uit te moorden. Er komt ook geen angst om alles wat we hebben te verliezen, want wat we hebben verdelen we eerlijk. Nederland is gebouwd door rebellen, slavenhandelaren, slaven, vluchtelingen en gastarbeiders, die met elkaar vrede hebben gesloten. En die hebben samen een moerasdelta, het Lage Land aan de Noordzee tot hun land gemaakt.

Klaas Ridouan Taghi, antropologisch filosoof.

” Hij is een pientere vwo’er op een school in Nieuwegein, die hij niettemin zonder diploma zal verlaten.  “

Paul Vugts in Het Parool over Ridouan Taghi, 21 maart 2020.

Het verhaal over hoe makkelijk onze vrijheid naar de rand van de afgrond geduwd kan worden, als we blijven hangen in zaken als een politieke pseudo filosofie student, een verbitterde nazaat van foute Indiëgangers. Terwijl Nederland niet eens een vuist kan maken tegen een klein groepje bloemkoolhoofden die met te veel bombarie aandacht vragen voor gevaar uit een stripverhaal, gaan de door rechtse partijen zo vervloekte jongeren steeds verder hun hoge intelligentie gebruiken om een florerende onderwereld te creëren die onze bovenwereld simpel en in een oogwenk naar God helpt.

We negeren, de in eerste instantie goede wil zijnde, jongeren van diverse afkomst. Als zij zich dan roeren, dan hebben we ons oordeel al klaar en veroordelen hen bij voorbaat. En dan slaan zij terug, op niets ontziende wijze. In het klein maakte Nederland de fout met het negeren en bagatelliseren van de jonge Molukse jongeren in de jaren 70. Toen zij uiteindelijk van zich lieten horen, kon Nederland maar ternauwernood ontsnappen aan een jarenlange periode van politiek terreur. Het karakter van de eveneens in de verdomhoek geschopte jongeren van Indische en Surinaamse afkomst is gelukkig nooit expliciet geweest.

Maar de jongeren van Noord Afrikaanse afkomst hebben niet veel woorden voor discriminerende veroordeling, anders dan geweld. In korte bewoordingen, als je hen belachelijk maakt, slaan ze twee keer zo hard terug. Nederland heeft zoveel aandacht gehad aan zulke nietszeggende dingen, dat een genegeerde en slimme jongen als Ridouan Taghi een groot crimineel netwerk heeft opgebouwd, in plaats van bijvoorbeeld een groot elektronica franchise warenhuis of een modeketen.

Nog steeds schoppen we talent en intellect van ons weg. Als het niet kan voetjeballen, dan wordt het wel taxichauffeur of shoarmaboer. Maar dat een 12 jarige nieuwe “Ridouan” graag politieke antropologie wil studeren om later daarmee een verbindende politicus te worden, is voor menig stamtafel de mop van de dag. En dat een Fatima haar zinnen heeft gezet om tandarts te worden, vinden we een mooi verhaal in de Viva, maar daar houdt het op. Kunnen deze jonge en zeer slimme jongeren geen gehoor in onze wereld vinden, staan de deuren van die andere wagenwijd open. Klaar om onze vrijheid te ondermijnen.

Peter James Pakvis, geboren 10 juli 1959 in Groningen.

---

“Schijt-aan..” feestjes

Schijt-aan-Corona feestjes. Ken je die? Jongelui die, ondanks alle regels en verboden in toch bij elkaar komen. Om feest te vieren, om gewoon gezellig bij elkaar de ellende even willen vergeten. Onverantwoordelijk gedrag, zware straffen en een ongekend afkeuren van vrijwel de hele maatschappij. En terecht, want het gevaar dat zij een massa besmettingshaard vormen, is groot. En dat belast ons zorgsysteem weer te veel. En ook in parken, speeltuinen en andere “hangplekken” zijn jongeren nog steeds met teveel te dicht bij elkaar. Ook dan wordt er zwaar beboet en afkeurend gereageerd op zulk onnadenkend en bijna asociaal gedrag. We vragen ons als volwassenen af waarom de jongelui de ernst niet inzien van hun daden en niet aan hun toekomst denken.

Spijbelende klimaatscholieren

Scholieren die staken en eisen dat er snel, heel snel wat tegen de stikstofuitstoot wordt gedaan. Dat er snel, heel snel iets aan de overdaad aan waanzinnig gebruik van plastic verpakkingsmateriaal gedaan wordt. Studenten die protesteren tegen de torenhoge schulden, waarmee ze al bij aanvang van hun studie worden opgezadeld. Die als speelbal voor rechts-extremistische relpolitiek worden opgeroepen hun leraren en medestudenten te verraden als er politiek correct lesgegeven wordt. Afkeurend en laatdunkend minachten de volwassenen deze jongelui. Lachend wordt er gereageerd op hun sociaal-maatschappelijke bezorgdheid. Terwijl zij terecht bezorgd moeten zijn om het met (te) grote snelheid verdwijnen van regenwoud en poolkappen. Wij vragen ons als volwassenen af waar die jongelui de ernst vandaan halen en zo bezwaard aan hun toekomst denken.

Zandvoort 29 maart 2020

“Volwassen” Nederland

Als je als 19 – 20 jarige in Nederland per ongeluk met een gezond stel hersens rond hobbelt, heb je het verdomd moeilijk. Want al vanaf je 12 e levensjaar vieren de volwassenen om je heen Schijt-aan-de-wereld feestjes. Heb je ouders die nooit normaal Nederlands konden, hoefden te leren ( jij doen wat ik zeg, jij niet te bijdehand worden) en waarvan elke vorm van intelligentie vakkundig door de blanke upper class werd weggehoond. Of je hebt ouders die vanaf het verschijnen van SBS6 deze TV zender, samen met 1 van de 2 populaire ochtendbladen van ons land, als DE informatiebron van hun doen en denken beschouwen. Die T-shirts dragen met teksten als “Hun moeten ook weg”. En als je het helemaal tegenzit, dan heb je ouders die geloven dat hard werken en veel geld verdienen de heilige graal in het leven is en jou dat geleerd hebben. Twee verdieners die met een dubbele hypotheek en een hybride leasebak zichzelf de drijvende kurk van economisch Nederland wanen. Arbeiders met een laptop en smartphone die in geen enkele vorm van sociale zekerheid geloven, vakbonden iets voor communisten vinden en graag het land door middel van telefonisch stemmen geregeerd zagen.

“Ik heb een heel zwaar leven…”

Waarom zou je buurman wel in een A-klasse of Golf E rijden, terwijl hij te dom is om zijn eigen gulp dicht te houden als hij met jouw 12 jarige zusje in de lift staat? Waarom moet je jarenlang op een school zitten, waar de leraren al vanaf de brugklas laten doorschemeren dat het toch nooit wat met je wordt, want je woont in de verkeerde wijk van de stad. Waarom zou je moeten doorleren in een vak waarin je al gauw ziet dat het in de wereld goed fout gaat en als je dan wat zegt, als een dom klein kind wordt weggehoond? Waarom moet je met lede ogen toekijken als je ouders door erkende bedrijven worden beroofd van tonnen aan pensioenen en subsidies? Waarom zou jij dan niet voor die rare gozer een klusje doen en er goed geld voor krijgen, zodat die dikke Quattro er opeens wel komt?

Waarom zou jij niet gewoon een Schijt-aan-de-wereld feestje mogen organiseren? Want of je nou doorleert en waarschuwt, hard werkt en eerlijk handelt, je ouders respecteert en hun dromen najaagt, die godvergeten volwassenen kraken alles af en doen er alles aan om jou belachelijk te maken. Laat ze maar lachen, want ooit komt de dag dat jij volwassen bent geworden. En die dag komt sneller dan jij en die volwassenen denken te weten. En ik, als ouwe lul van 60, die wel graag naar de waarschuwingen van de jongelui wil luisteren, vraag me af of jullie dat dan ook doen. Leeftijd maakt geen verschil in wijsheid en inzicht. Ik heb ooit een lezing meegemaakt van een 20 jarige filosoof en genoot van zijn wijsheid en inzicht. En in het 8 uur journaal zie ik dagelijks 40 tot 70 jarige mensen kletsen, die ik mijn retourbon van statiegeldflessen niet eens toevertrouw.

Ik zie graag een wereld waar we elk denkvermogen, van ieder mens, inzetten om die wereld te laten voortbestaan. Ieder mens mag zijn of haar ideeën inbrengen en er moet geluisterd worden wat er ingebracht wordt. Oud en jong moeten en kunnen naast elkaar de wereld besturen, door een crisis heen helpen. Als er maar met respect met elkaar wordt omgegaan.

“Some say I’m a dreamer, but I’m not the only one. I hope one day you’ll join us and the world will live as one.”

Vermoeidheid.

Iedereen heeft of kent een periode van vermoeidheid. Moe van het werk, relatie, situatie. Moe van steeds maar terugkomende irritaties. En moe van alle goede en minder goede tips om van je vermoeidheid af te komen. Om het te voorkomen. Van al die tips en adviezen zijn er een paar die ik altijd wel hanteer. Niet als tip, maar wel als advies. Want, als de vermoeidheid je elke dag bezighoudt, niet eens meer overvalt? Als de vermoeidheid je dagelijkse doen zelfs verlamd?

De beste methode om niet moe te worden van iets, is dat iets niet te doen. Da’s makkelijk. Ik wordt moe van dat eind fietsen, dan pak ik de bus of auto. Ik wordt moe van dat gezeur op de radio, dan zet ik een andere zender op of hij gaat uit. Ik wordt moe van dat gezwets van die kerel, ik ga ergens heen waar ik hem niet meer hoor. Als je vermoeidheid makkelijk of redelijk makkelijk kunt vermijden, dan moet je het zeker proberen of gewoon doen.

Maar, nogmaals, als de vermoeidheid je dagelijkse doen bepaalt? Je er misschien niet eens van weg kunt lopen, hoe graag je ook wilt. Dan is het zaak die vermoeidheid eens aandacht te geven. Waar komt het vandaan? Wat maakt dat je er niet zomaar 1,2,3 vanaf komt? Maakt het een onderdeel uit van iets groters?

Ik ben dus moe. Vermoeidheid die ik ervaar als ik ‘s-ochtends op sta, meesleep door de dag en waar ik ‘s-avonds niet van kan slapen. Ik kom er niet vanaf en het maakt deel uit van iets groters. En daarom kan ik er niet zo 1,2,3 wat aan doen. Maar mijn brein en geest zijn in overleg gegaan en hebben me een waarschuwing gegeven. Hoe dat interesseert ze geen bal, maar er moet op zeer korte termijn iets gebeuren. Want anders stappen zij uit het proces, wat ” mijn leven” heet. Dus ben ik op zoek gegaan.

Omdat ik in mijn werk, vrijwel iedere dag mensen adviseer om dat te doen waar ze blij van worden, omdat ik dat ook doe, weet ik het volgende; Van dat deel van mijn werk wordt ik gewoon moe en niet vermoeid. Dus kan ik dat als constatering op een denkbeeldige lijst afvinken. Op naar het volgende. In mijn relatie is het door omstandigheden niet familie Doorsnee, maar er is ontzettend veel begrip en liefde. Ook dat maakt moe, maar vermoeid me niet. Dus ook daar een vinkje op de lijst. En extra vragen, want dat is wat de lijst doet, vragen oproepen.

Om met het laatste te beginnen, de relatie. Dat vraagt op vele gebieden wel rust. Houden we van elkaar? Ja, dus is daar rust. Hebben we vaak onenigheid of andere kabbelende onzekerheden? Nee, dat is onbekend. Maar er is geen rust op financieel gebied. Het huishoudboekje vertoond een constante onbalans. Er wordt weliswaar spaarzaam besteed, maar nog spaarzamer verdiend.

Dus komt het vergrootglas automatisch bij het werk. Samen met mijn vrouw hebben we een bedrijf. Een stichting om precies te zijn. Die hebben we samen opgericht, uit ervaringsdeskundigheid, liefde voor elkaar en het vak coach zijn. En om de zaken bij die stichting steeds in goede banen te leiden, zijn we stiekem, ben ik stiekem, steeds meer buiten mijn kennisveld gaan opereren. Ik was gelukkig moe van het coachen, maar werd ongelofelijk vermoeid van de rand en bijzaken. Het steeds maar zoeken naar subsidies en als er werk was verricht, het binnen halen van het geld. Gesprekken met een bank of krediet verschaffer was en is voor mij dodelijk vermoeiend gebleken. Mijn brein en geest vertelden me dat de tegenstrijdige berichten die ze binnengekregen hen tot waanzin brachten.

Het ene moment sta ik vol overtuiging mensen te adviseren om werk of een dagbesteding te gaan doen waar ze blij van worden. ” Wat maakt dat je ‘s-ochtends blij wakker van wordt en waar je ‘s-avonds moe maar voldaan van gaat slapen? ” Ik zou het nu, op dit moment, niet kunnen vertellen. Ik zie de rode cijfers, de dingen die vervangen of gerepareerd moeten worden. Ik werk met een verouderd systeem op mijn laptop. Er wordt nu al meer dan vier maanden aan een subsidie aanvraag gewerkt, naast een financieringsaanvraag. De laatste liep vast, de eerste loopt nog. De grootste remmende factor is, dat het allemaal tussen de andere werkzaamheden door moet. En, en daar ,komt het breekpunt, de zaken die er betaalt moeten worden, komen uit onze eigen zak.

Mijn brein vertelde me dat hij op tilt is geslagen door de constante zorg en onvermogen om tevreden te worden. Vooral financieel. Mijn geest waarschuwde dat er straks geen ruimte meer is om lief te hebben en een relatie te kunnen onderhouden. Beiden zijn verbonden met een fysiek elastiek. Daar was de rek al uit en nu is deze gebroken. En voordat er een knoop in gedraaid wordt, moet de spanning niet meer zo hoog worden, dat hij nog een keer knapt. Want dan is er geen ruimte meer om een knoop te leggen.

Ik kan het soms zo mooi vertellen, alleen luistert er net op dat moment niemand.

Prachtig hoor, een column op de website van een landelijk netwerk van mensen die veel geleerd hebben over ADHD. Maar wie bereik je ermee? Het platform waar dit te lezen is, is onbekend en misschien ook onbereikbaar voor de “gewone” mens. Het is vaak bijna elitair en vaak zelfs afstandelijk. Er komen vaak bezoekers en cliënten in mijn praktijk met o.a. de vraag waar zij met hun vragen terecht kunnen. Okay, Stichting Buitengewoon Actieve Breinen heeft een Open Info Desk, wat we grotendeels zelf bemensen en dus ook zelf financieren. En bij een (gemeentelijke) subsidie aanvraag wordt al gauw gewezen naar de GGZ instellingen en als de desbetreffende ambtenaar enigzins voorbereid is, naar de landelijke belangenvereniging.

Verander jij niks, veranderd er niks

Maar de informatie vraag laat zich niet op een avond in de maand vangen, komt niet voorbij de balie van een GGZ instelling. Vragen hoe het nou echt zit met alcohol en medicatie, wettelijk. Hoe een goede coach en/of psychiater gevonden kan worden. Vragen die op bijvoorbeeld de website van het ADHD Netwerk en die van ImpulsWoortblind gezocht kunnen worden. Maar als er bij het noemen van deze twee de vraag gesteld wordt of ik ervaring heb met deze organisaties, dan moet ik steeds vaker zeggen dat het van lang geleden was. En ook steeds vaker moet is zeggen dat er simpelweg niets meer is. Niets laagdrempelig, snel en altijd bereikbaar. En dus ga ik zelf de antwoorden zoeken en geef ik de cliënt een samengesteld antwoord.

ImpulsWoortblind heeft toendertijd een arbeidsparticipatie tool ontwikkeld, een online vraag en antwoord app die voor veel werkzoekende mensen met een diagnose ADHD en/of ASS enorm behulpzaam kan zijn. Maar wordt daar proactief meegwerkt door ImpulsWoortblind? Nee. Een deskundig en neutrale beschouwing van het programma ADHDennis is ook zo’n punt. Ontzettend veel Facebook commentaren, tot zelfs adviezen van diverse “coaches” paseren de revu. Navraag van mij onder een aantal mensen over hoe zij de nasleep van het programma ervoeren, was dat ze door de commentaren met nog meer vragen bleven zitten. En op de vraag waarom er zoveel nuance in alleen al de in Nederland aanwezige denk en behandelmethoden zijn, heeft 95 % van de online deskundigen een ongenuanceerd antwoord. Als ik dan vol overtuiging vertel dat er tot een bepaald niveau niets goed of fout is, dat je zelf kunt kiezen welke behandeling en/of zienswijze je hanteert, geloven ze eenvoudig weg niet.

Waarom ziet men in een tv uitzending J. J. Sandra Kooij, Cathelijne Wildervanck en Laura Batstra achter elkaar hun visie geven, maar ziet men dit niet terug in de vervolg informatie voorziening? Waarom zijn wij met Stichting Buitengewoon Actieve Breinen succesvol aan het werk met en voor het UWV en WSP Haaglanden, maar zien werkcoaches, arbeidsdeskundigen en wethouders ons niet terug bij de landelijke clubs. Er was een professionele klant die me zelfs vroeg of ik ooit wel eens van ImpulsWoortblind had gehoord. En waarom we niet verbonden zijn aan ADHDnetwerk en de NVA. En naar waarheid zeg ik dat we te druk zijn om met de mens van de straat hun boel weer op de rails te zetten. En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik tot nu toe de feedback van deze landelijke clubs ook niet gemist hebt. Lotgenoten contact organiseerde we zelf, met of zonder steun. En in ons netwerk zitten genoeg orthomoleculaire, Matrix methode, NLP en anderzins vrijgevestigde coaches, diëtisten en behandelaren waarheen we kunnen doorverwijzen. Ook weten we waar de Hele Enge Logische clubs zitten, zodat we daarvoor kunnen waarschuwen. Maar het wordt allemaal minder.

Onze Stichting kent een kern van 8 a 10 medewerkers, deels in loondienst. Naast hen nog enkele briljante talenten die lezingen en trainingen geven. Langzamerhand verlaten we het domein van alleen maar informeren en adviseren en gaan daadwerkelijk over tot blijvend, duurzaam coachen. Maar naar wie we voor informatievoorziening moeten doorverwijzen, die groep wordt kleiner en schier onbereikbaar.

…..en nog bedankt voor de inzet hè!

Ruim 15 jaar geleden kwam ik in contact met een belangenvereniging voor volwassenen met dezelfde diagnose als ik had. Er werd daar een bestuurslid gevraagd om de sociale media te verzorgen. Ruim 5 jaar lang is die functie door mij met wisselend succes vervuld. Een conflict met de voorzitter, over hoe hij met de doelgroep en diverse bestuursleden dacht om te gaan, resulteerde in het wegsturen van de te kritische bestuursleden, waaronder ikzelf. Je zou verwachten dat er ergens wel een berichtje zou staan dat ik inmiddels bestuurslid af was, maar dat ontging het zieltogend bestuur, die ondertussen druk bezig was aansluiting te vinden bij een financieel gezondere club. Ik hielp nog met wat het online forum wat na verloop van tijd ook met een knallende ruzie door het almachtige bestuur de laan uit werd gezonden. Van de ene op de andere dag was het forum met 1000den bezoekers offline. Omdat de club vergeten was de domeinnaam te betalen en deze verliep. Ja, er was ondertussen ook nooit een vervanging voor de portefeuille Social Media gekomen, dus was deze blunder gewoon te verwachten. Maar er was ook geen bedankje, kaartje of zelfs geen piepklein vermeldinkje op hun website. 5 jaar inzet van ondergetekende was gewoon verdwenen…..en nog bedankt voor de inzet hè!

Omdat ik van menig was dat een goede belangenvereniging hielp bij het erkennen van mijn diagnose, startte ik niet veel later voor deze club een ontmoetingsavond. Er waren al meer van dit soort avonden in het land, alleen in mijn regio Den Haag en het Westland nog niet. Dus wat is er dan leuker om zelf zo’n avond te organiseren? In mijn tijd als bestuurslid mocht je dat niet, i.v.m. overbelasting en belangenverstrengeling. Ook mochten de avonden niet door, in en samen met een GGZ instelling georganiseerd worden. Dus waren mijn vrouw, die me ondertussen hielp met de organisatie, en ik altijd op zoek naar een leuke lokatie. Die hadden we gevonden in een gezellig eetcafé in Naaldwijk, dus de lokatie Westland was een feit. Geopend door een wethouder, samen met de nieuwe voorzitter van de club en het werd een redelijk succes. Tot de eigenaren van het eetcafé er mee stopten. Al gauw vonden we een ander eetcafé, waar we welkom waren. Wat minder goed te vinden, maar de tijd zou het leren. Totdat ook hier de eigenares een goed bod ontving en de mogelijkheid kreeg om haar wereldreis te gaan maken.

Om het café toch door te laten gaan, organiseerde we het zolang op ons eigen kantoor. Eerst in de kantine en later op een meer toegankelijker plaats, in onze wacht ‘huiskamer’. Aanbiedingen van GGZ instellingen om als mede organisator op te treden, wezen we al die tijd van de hand. Dat ging tegen het karakter van laagdrempelig en neutraal lotgenotencontact in. Ondertussen waren mijn vrouw en ik het organiseren een beetje moe en zochten een vrijwilliger om ons te helpen. Die bood zich aan en die zou een geschikte lokatie gaan zoeken. Die vond hij, maar vergat het ons te vertellen. Op zich niet heel erg, alleen hoorden we ook echt helemaal niets meer van het wel en wee. De Facebook pagina en de Instagram account, alles was nog op onze naam actief en gelinkt aan onze stichting. Voor iets waar je geen inzicht op hebt, reuze gevaarlijk. En wat wil het geval nou. Via een omweg en heel toevallig hoorden we laatst dat avonden voortaan in een dagopvang locatie van een GGZ instelling georganiseerd ging worden. En na een paar onbeantwoorde emails aan de persoon die het nu organiseert en de landelijke club, is er weer die zijdeur waardoor je exit mag. Weer géén bedankje, geen berichtje, wel een rekening voor het jaarlijkse lidmaatschap…..en nog bedankt voor de inzet hè!

Ondertussen heb ik vanuit mijn werk als directeur van een stichting waar veel vrijwilligers werken, ook de nodige ervaringen en zelfs cursussen gevolgd hoe met vrijwilligers om te gaan. Goed om te gaan, respectvol en veilig. En weet ik dus dat de handelwijze, het karakter en de mensen achter de landelijke belangenvereniging zelf, funest zijn voor het voortbestaan van de club in kwestie. Terwijl gelijksoortige organisaties steeds meer gevestigd raken, een trouw ledenbestand en een betrouwbare naam ontwikkelen, blijft de club nu marginaal en lukt het ze niet om als een goede lobby iets te betekenen voor de vele mensen die dagelijks problemen ondervinden door en met hun diagnose. En het moeizame werk van de maandelijkse ontmoetingsavonden is ook door eenzijdig optreden gedoemd te mislukken. Want wij blijven mensen tegenkomen die er op staan om elkaar te willen ontmoeten op een neutrale en veilige plek. Mensen die nog maar net uit de wurggreep van een GGZ behandeling zijn gekomen. Tegen deze mensen vertellen we dat er helaas niets is in de regio Haaglanden, waar zij veilig lotgenotencontact kunnen vinden.

En dat vind ik heel erg, erger nog dan het totaal negerende….en nog bedankt voor de inzet hè.